قطب‌الدین سعید بن عبدالله بن حسین بن هبةالله راوندی کاشانی (متوفای ۵۷۳ ه ق) معروف به قطب راوندی، محدث، مفسر، متکلم، فقیه، فیلسوف و مورخ بزرگ شیعه در قرن ششم هجری قمری بود.
قطب‌الدین، علاوه بر پدر، از محضر بزرگان دیگری استفاده كرده است. افكار بزرگ شخصیت‌هایی چون شیخ صدوق، سید مرتضی، سید رضی و شیخ طوسی، با نقل حدیث از شاگردان آنان، در اندیشه و تفكر او جای پیدا كرده.
بنابر آنچه در ریاض العلماء آمده است، قطب‌الدین روایاتی از بزرگان حدیث در شهرهای اصفهان، خراسان و همدان شنیده و نقل كرده است [۵] و از این روزنه می‌توان به مسافرت‌های علمی او به شهرهای مختلف پی برد. چنانكه قرار داشتن قبر او در شهر قم، دلیلی بر استفاده او از محضر استادان آن دیار است.
وی از شاگردان شیخ طبرسی صاحب تفسیر مجمع البیان بوده و ابن شهرآشوب از شاگردان معروف او بود. وی دارای تالیفات بسیاری در علوم مختلف است که از معروف‌ترین آنها کتاب الخرائج و الجرائح می‌باشد. او در صحن حرم حضرت معصومه (علیهاالسلام) دفن شده است.
